“In het vierde jaar van de middelbare school kreeg ik plots een postkaart in de bus. Op de voorkant stond de cover van de biopic Basquiat. Op de achterkant één zin, geschreven door een leraar van me, Vic: ‘Hallo Hannes, ik zag deze film en moest aan je denken.’ Een simpel zinnetje dat me vleugels gaf. Ik kende de kunstenaar Jean-Michel Basquiat al een beetje. Begonnen in de straten van New York als graffitikunstenaar, later onder de hoede genomen door Andy Warhol. Een immens bevlogen kunstenaar, die hard en helaas ook kort leefde. Hij schilderde veel van zijn werken terwijl hij een maatpak aanhad. In een pak vol verf ging hij daarna op café. Geweldig.

En Jean-Michel Basquiat deed hem denken aan mij? Wauw. Hoe kon ik mij als zestienjarige in godsnaam meten met zo’n icoon?

Ik kreeg meer interesse in zijn werk en Basquiat werd stukje bij beetje mijn icoon. Ik voelde me verwant met hem. Ik hing werk van hem op bij ons thuis. Heftig en vaak bruut werk, de gezichten, de harde confronterende lijnen. Een beetje zoals ik misschien. Ik heb de in zijn werk vaak terugkerende kroon laten tatoeëren. En toen ik vernam dat er een overzichtstentoonstelling in Parijs was, moest ik er heen. Het was de eerste keer dat ik zoveel werk van hem op één plek zag. Het was een geweldige dag. Ik nam kort ervoor contact op met mijn leraar van vroeger en bedankte hem nog eens voor dat kaartje en de impact die dat op mijn leven heeft gehad. Hij wist niet meer dat hij het kaartje had gestuurd, maar was wel blij dat het me zoveel goed had gedaan. Ik weet nog altijd niet waarom het hem aan mij deed denken. Maar ik blijf me vereerd voelen. En Jean-Michel Basquiat is voor altijd mijn icoon.”

“Het heerlijkste icoon is het vers ontdekte icoon. Ik heb mijn klassiekers en in die galerij vechten Virginia Woolf en Bob Dylan afwisselend om de eerste plaats, maar bij mijn totale coup de foudres van de afgelopen jaren wint de Braziliaanse schrijfster Clarice Lispector het van iedereen. Haar werk maakt mij gewoon gelukkig.

Wat ik het meest waardeer aan mensen in het algemeen en aan schrijvers in het bijzonder, is een bepaalde vorm van onaanraakbaarheid.

Een soevereiniteit en autonomie die niet voortkomt uit hoogmoed, uit blasé gedrag of ‘kijk eens hoe speciaal ik ben’. Neen, een inwendige kracht waardoor je maakt wat je moet maken, omdat er geen andere manier is en dat je daarvan rotsvast overtuigd bent, of er nu tegenstand komt of niet. Het hele werk van Clarice Lispector is in die geest gemaakt, dat proef je aan elk woord. Eigenzinnig zou je het kunnen noemen, maar wat zij doet, is de literatuur heruitvinden volgens haar eigen regels. Klinkt dat heel vaag en mysterieus? Bestel Het uur van de ster, lees en je zult het met me eens zijn.”

“Architect Carlo Scarpa is al geruime tijd een enorme inspiratie voor mijn werk. Aanvankelijk was het de scenografie voor verschillende musea en winkels die me de kunst voor het detail leerde.

De manier waarop hij met materialen omgaat en de relatie met elkaar onderzoekt en in evenwicht brengt, is pure poëzie.

De spanning die hij creëert tussen materialen, vormen en functie is zo juist dat het me nog altijd in vervoering brengt als ik ernaar kijk. Hoewel hij als architect was opgeleid en als architect werkte, zie ik toch veel raakvlakken met productontwerp. Bijzonder bij Scarpa was de directe band met zijn ambachtslieden. Hij kon ook fantastisch goed schetsen, zowel met zijn linker- als rechterhand. Dat was echt zijn wapen: de schets, iets wat bij velen vandaag ontbreekt. De manier waarop hij de natuur als een materiaal beschouwde, was voor mij doorslaggevend in de zoektocht naar een geschikte benadering in de huisstijlopdracht die ik vervulde voor onder andere de Vlaamse Waterweg. Daarbij zijn we op zoek gegaan naar een metafoor voor de ingreep die de mens op de natuur doet om overstromingen in de toekomst te voorkomen.” 

“Mijn mode-icoon is definitely Dries Van Noten. Als tiener droeg ik bijna alleen kledij die mijn mama had gemaakt. Ik ging dus zelden shoppen, maar de liefde voor mode is me zeker met de paplepel ingegeven. Het was zij die me Dries Van Noten leerde kennen. Er hangt daarom een zekere nostalgie rond mijn voorliefde voor zijn collecties. Toen ik zijn werk voor het eerst ontdekte, was ik zwaar onder de indruk.

Zijn stukken stralen voor mij een bepaald soort kracht uit waarvan ik heel erg hou. Hij ontwerpt voor sterke vrouwen.

Ook de kleurencombinaties die hij creëert, vind ik fascinerend. Een mix van prints, kleuren en borduursels waar je in eerste instantie nog niet aan durft te denken, maar die telkens opnieuw weer kloppen. En op zakelijk vlak vind ik het ongelooflijk straf hoe hij zo'n sterk merk heeft gecreëerd. De modesector is bikkelhard en heeft een enorm concurrentiële markt. Zelf maak ik samen met Olivia Borlée met mijn sportmerk 42I54 sinds enkele jaren deel uit van die wereld. Zo heb ik aan den lijve ondervonden dat een eigen collectie runnen keihard werken is, je kunt het fysiek en mentaal vergelijken met topsport. Waardoor ik me vooral laat inspireren, is de draagbaarheid en het comfort van de stukken van Dries Van Noten, en bij uitbreiding van de Antwerpse Zes. Dat zijn echte iconen, al hoeft de nieuwe garde niet onder te doen. High-end Belgische mode heeft een prijskaartje, maar het zijn wel stukken die je vaak kunt dragen.”

“Mikhail Barysjnikov, die bij het grote publiek beter bekend is als Aleksandr Petrovsky uit Sex and the City, is voor mij echt een idool. Hij is een Amerikaanse balletdanser, filmacteur en choreograaf. Mikhail is iemand naar wie ik opkijk als kunstenaar, niet alleen omdat hij de tand des tijds heeft doorstaan.

Hij heeft het summum van de klassieke dans gedefinieerd en zijn visie geldt nog als maatstaf voor velen onder ons vandaag de dag.

Hij is een zeer charismatisch persoon die zijn grenzen heeft opengesteld naar andere kunstvormen en is een perfecte ambassadeur voor de danswereld in het algemeen. Wat ik vooral opstak van Mikhail is dat wanneer je de danstechniek ten volle beheerst, je des te meer vrijheid hebt op artistiek vlak. Hij ademt dans en beweging uit. Voor mij is hij een rasechte artiest.”

“Er zijn flink wat inspiratiebronnen in mijn leven, maar geen van hen is zo iconisch als Steven Spielberg.

Steven Spielberg beschikt over een unieke levensvisie: hij droomt groot en luistert niet naar mensen die hem vertellen dat zijn dromen niet haalbaar zijn.

Zo werd hij ooit bij USC’s filmschool geweigerd omdat zijn schoolresultaten niet aan de verwachtingen voldeden. Maar Steven bleef niet bij de pakken zitten en maakte zonder officiële opleiding de ene blockbuster na de andere. Net als Steven heb ik geen hogere studies gedaan. De opleiding DAE in Kortrijk bestond nog niet toen ik mijn studies secundair onderwijs afrondde. Maar ik wist exact wat ik wilde doen. Dankzij zelfstudie, een flinke dosis doorzettingsvermogen en veel oefening leerde ik zelf de skills die ik nodig had om mijn droomprojecten te realiseren. ‘The hardest thing to listen to – your instincts, your human personal intuition – always whispers; it never shouts’, zei Spielberg ooit tijdens een speech. Ik kan me daar volledig in vinden. Rationele keuzes maken en het veilige pad kiezen is misschien eenvoudiger, maar dat pad zou me nooit geleid hebben tot een indie gamedeveloper.”