Frank: We kennen elkaar eigenlijk al van de middelbare school. In 2006 deden we mee aan de Kunstbende, wat je de officiële start van onze samenwerking zou kunnen noemen. Aan het KASK in Gent hebben we onze multimediale masterproef samen afgelegd en dat was voor ons het echte startschot.

Robbert: Eigenlijk zijn er nog veel meer gebeurtenissen die het vlammetje van onze samenwerking hebben aangewakkerd. Zo zijn we ooit een New Yorkse artieste gaan opzoeken die we hadden leren kennen in Gent. Tijdens haar residentie in België werkten we intens samen aan het project The Gentlemen's Gentlemen. Dat was ook een cruciaal moment.

Robbert: Naast thema’s als humor, transformatie en macht is ook vriendschap en het spel van samen dingen maken zeer belangrijk in ons werk. Wij gaan daarbij uit van een holistisch principe: alles in de wereld is verbonden met elkaar, waardoor dingen ook reageren op elkaar. Zogezegde toevalligheden, die op het einde van de rit magisch lijken te kloppen. Als je daar vanuit zo’n attitude een gevoeligheid voor ontwikkelt, dan kruisen die dingen gewoon meer je pad.

Frank: Zo waren we een aantal jaren geleden in Berlijn een expo aan het opbouwen en was er een man uit Brazilië die zei dat hij ons van ergens kende, maar niet meteen wist vanwaar. Toen bleek dat hij op een opening van een expo in Brazilië een bal uit onze ballenmachine — het werk waarmee we daar tentoonstelden — had gehaald. En dat die bal met het logo van Frank&Robbert nu op zijn aanrecht ligt (lacht).

Frank: We hebben net een Open Atelier Weekend achter de rug, waarmee we – in plaats van curatoren of organisatoren die ons uitnodigen – ons werk zelf aan het publiek hebben getoond in onze werkplek. We hebben net ook geïnvesteerd in zeefdrukmateriaal en zijn heel wat nieuw werk aan het maken.

Robbert: Daarnaast is er nu in Kortrijk — European City of Sport 2018 — Sport Faces te zien: een reeks van foto’s van geïsoleerde hoofden van sportmensen tijdens hun moment de gloire. We zijn momenteel ook samen met twee kunstenaars met het syndroom van Down bezig aan nieuw werk voor de tentoonstelling Bloedtest in het Museum Dr. Guislain volgend jaar.

Robbert: Ik doe alles en Frank zet koffie (lacht). Nee, eigenlijk loopt dat tegenwoordig toch grotendeels door elkaar. In het begin deed Frank veel ‘handmatige’ dingen, terwijl ik vooral het digitale gedeelte voor mij nam. Nadien is het dan wat de andere richting uitgegaan en nu switcht dat weer.

Frank: We zijn wel echt complementair. Robbert is bijvoorbeeld goed in grafische dingen goed voor druk maken, ik heb daar het geduld niet voor om dat zelf te leren. Ik hou me meer bezig met communicatie en boekhouding. Er is aan mij een groot boekhouder verloren gegaan, ik vind dat echt tof(lacht).

Robbert: CAMPO staat achter ons werk en als we een nieuw idee hebben, dan plannen we een werkperiode in en zorgen zij voor de productie ervan. Dat is dan niet fulltime dat we daaraan werken, maar in verschillende periodes van enkele maanden. Na de onderzoeksfase, die we voornamelijk zelf bekostigen, volgt de productie en finalisatie waarbij we verloond worden door CAMPO. De verkoop en logistiek nemen zij ook voor hun rekening.

Robbert: Ja, een spontaan plan en een werk van lange adem (lacht). Sinds kort werk ik fulltime als freelancer en zopas hebben we allebei ook het kunstenaarsstatuut verworven, een geweldig systeem om maanden waarin we minder werk hebben, te overbruggen. Eigenlijk zijn wij multi-jobbers. We proberen nu alles meer te bundelen binnen onze vzw. Verkoop van eigen werk vormt momenteel een relatief klein aandeel van onze inkomsten. De meeste financiële middelen halen we uit het uitvoeren van in-situ projecten binnen de context van een expositie of een festival. Daarnaast geven we ook lezingen en masterclasses. Via CAMPO kunnen we ons theaterwerk financieren, dan werken we in loondienst. Gratis werken doen we niet meer, tenzij we een grote sympathie voor het initiatief hebben, maar daarin zijn we zeer selectief geworden.

Frank: We willen even creatief zijn op organisatorisch vlak als op artistiek vlak. We proberen dat echt goed aan te pakken. Zo onderzochten we het gebruik van de Tax Shelter en vragen we ook gerichte subsidies aan. We proberen uit verschillende bronnen middelen te halen, zodat we op lange termijn vooruitgaan en onze eigen werkgever kunnen zijn.

Frank: Bij het ontwikkelen van onze nieuwe website hebben we vooraf echt nagedacht over hoe we onszelf best presenteren naar de buitenwereld toe. Het duurde soms erg lang voor mensen begrepen wat wij doen. We willen dat ons publiek in één oogopslag ziet waarvoor Robbert&Frank staat: beeldende kunstenaars die buiten de lijntjes kleuren.

Robbert: Als je ‘van alles’ ongestructureerd toont, zeg je daar uiteindelijk niets mee. Sommige mensen vinden bijvoorbeeld dat we vroeg of laat toch moeten kiezen tussen beeldende kunst en performance / theater, maar dat zien we niet zitten. Ons werk is één geheel en bevindt zich nu eenmaal in verschillende branches, waarbij ons publiek eigenlijk ook vanuit twee stromen van beeldende kunst en theater komt. Als ze dan ook geïnteresseerd raken in ons andere werk, is dat mooi meegenomen.

Frank: We zorgen ervoor dat onze website regelmatig geüpdatet wordt, dat onze portfolio en onze cv worden aangevuld. Het is echt belangrijk dat we dat doen. Aan onze Facebookpagina en Instagramaccount besteden we veel aandacht. Belangrijke projecten krijgen daar zeker een plek. We hebben niet heel veel volgers, maar het zijn wel loyale, betrokken volgers. Liever een kleiner maar trouw publiek, dan gigantisch veel volgers die maar half geïnteresseerd zijn.

In het najaar touren Frank & Robbert met de voorstelling Don't we deserve grand human projects that give us meaning?. ​