Maandag start naar goede gewoonte met het uitkuisen van mijn mailbox en inplannen van de dingen die ik deze week wil afvinken van mijn to-dolijst. Een lijst die ik zeer strak probeer te houden. Een eindeloze takenlijst werkt averechts in mijn ogen.

Als artiest probeer ik gewoon mijn eigen ding te doen. Klinkt behoorlijk vaag en dat is het soms ook gewoon.

Focus on the job is een van mijn lijfspreuken, maar in praktijk is dat bijzonder moeilijk.​

Maar er is ook de realiteit die je dwingt andere dingen te doen. Dingen waarover je moet nadenken, die je moet plannen en die je best in een structuur kan gieten.

Vandaag loopt de wekker vroeg af. Volgens mijn agenda is het de bedoeling dat ik alle 300 uitnodigingen voor mijn expo op de post doe. Blijkt dat ik de dag voordien enveloppen gekocht hebt zonder plakstrip... Er zit dus niets anders op dan ze allemaal dicht te likken. Nadien vertrek ik richting Leuven waar ik bij Flanders DC verwacht word een talk te geven rond personal branding. Ik krijg 25 minuten en wil 400 slides op een duidelijke manier overbrengen. Mijn Limburgse tongval maakt dat een bijna onmogelijke opdracht. Na de pauze zitten we in kleine groepjes zodat de deelnemers nog vragen kunnen stellen. Een interessante en vooral inspirerende middag waarin ik mijn ervaring kan delen met tal van mensen die op de meest diverse vlakken zelf creatief bezig zijn. Nadien heb ik nog een lange werkavond en -nacht voor de boeg. De prints die op 18 maart in de expo komen te hangen, moeten ten laatste morgenochtend besteld worden.

Ook vandaag ben ik weer vroeg uit bed na een veel te korte nacht en werk ik verder aan een opdracht voor Deliveroo. Ik werk de hele dag door op mijn computer. Zitten en illustreren, waarbij ik geregeld word afgeleid door mijn kat die uit mijn beker komt drinken.

Een opdracht begint meestal met staren naar een wit blad, tot er iets komt. De ene dag lukt dat geweldig goed, de andere helemaal niet. Creativiteit is iets wat je niet kan forceren, dat probeer ik dan ook niet meer.

Donderdag begint met datgene waarmee ik de dag voordien geëindigd ben. Rond de middag stap ik in de auto richting Antwerpen, voor een herhaling van de talk die ik twee dagen voordien heb gegeven in Leuven. Zelfs de mopjes zijn dezelfde. Enkel het publiek is helemaal anders, met een totaal andere kijk op de dingen. Ik steek zelf ook bijzonder veel op van de interactie met zoveel totaal verschillende mensen. Het doet ook deugd om eens sociaal contact te hebben in een week vol drukte.

De week is voorbijgevlogen en het lijkt alweer alsof ik tijd tekort kom, maar gelukkig werk ik ook gewoon door in het weekend. Het grote voordeel aan mijn job: het is mijn passie.

Werken voelt bijna nooit aan als iets wat moet of waar ik absoluut geen zin in heb.

De komende dagen staan volledig in het teken van mijn expo. Boring, I know, maar voor mij een bijzonder belangrijk moment. Op papier is de voorbereiding heel simpel, namelijk alle werk bijeen zoeken en aan een muur ophangen. In de praktijk komt er net iets meer bij kijken. Met nog vijf dagen op de klok is de eindmeet wel in zicht. Ik kijk uit naar het moment waarop ik het boek kan vastnemen en eindelijk kan beseffen welke impact Vector City op mijn leven gehad heeft. Iets wat ik zes maanden geleden nooit had durven dromen. Mocht je zaterdagavond 18 maart nog geen plannen hebben, altijd welkom op de openingsavond.